Tuesday, 6 December 2011
Thursday, 1 December 2011
andrzejki \ st. andrew's party
have you ever heard about the st.andrew's party? to celebrate it in proper way you need some melted wax, an old-fashioned key, a bowl with cold water and some polish friends too.
then you just puor the wax through the hole of the key into the water... what you get in this game is a shadow of your future. what could those shadows tell us about the next year?
dzieki agnieszka, gosia, natalia, basia... i wszyscy mali i duzi, którzy tam byliście ;)))
Tuesday, 15 November 2011
pozdrowienia z kanapy
od paru dni ciesze się wątpliwym zdrowiem, gorączka, łamanie w kościach... pokapuje mi z nosa, który równocześnie jest zatkany, w ogóle chyba mózg również się zatkał - czytam, czytam choć niewiele przez tę mglę do mnie przecieka.
ale, że życie podczas grypy koncentruje się głównie na kanapie (i na piciu herbaty), to szybko przeciekł kolejny mendoza (tym razem nie aż tak zabawny na jakiego miałam wielka ochotę), a potem tokarczuk, do której po "biegunach" ma zbyt wygórowane oczekiwania. po tej szybkiej i nie do końca zadowalającej lekturze skierowałam swe oczęta ponownie w stronę elfriede jelinek, bowiem za pierwszym razem pochłonęłam ją łapczywie i nieuważnie, a stosik książek po polsku skurczył się nieomal do zera (jedna sztuka została znaczy, ale to kuncewiczowa maria, wiec poczeka). wracając do moich wyznań z pierwszego akapitu mózg mam kompletnie zatkany, ale mym siąpiącym nosem zdołałam wyniuchać, a łzawym spojrzeniem wyłowić takie oto piękne zdanie:
"czekanie to rzecz kobieca, chyba, ze chodzi o samochód osobowy ze specjalnym lakierem." (e.jelinek)
reszta jest o śmierci na rożne sposoby.
pozostawiam was ze złotą myślą z torebki pewnej słynnej herbaty
pozdrowienia z kanapy
xxx (ag)
ale, że życie podczas grypy koncentruje się głównie na kanapie (i na piciu herbaty), to szybko przeciekł kolejny mendoza (tym razem nie aż tak zabawny na jakiego miałam wielka ochotę), a potem tokarczuk, do której po "biegunach" ma zbyt wygórowane oczekiwania. po tej szybkiej i nie do końca zadowalającej lekturze skierowałam swe oczęta ponownie w stronę elfriede jelinek, bowiem za pierwszym razem pochłonęłam ją łapczywie i nieuważnie, a stosik książek po polsku skurczył się nieomal do zera (jedna sztuka została znaczy, ale to kuncewiczowa maria, wiec poczeka). wracając do moich wyznań z pierwszego akapitu mózg mam kompletnie zatkany, ale mym siąpiącym nosem zdołałam wyniuchać, a łzawym spojrzeniem wyłowić takie oto piękne zdanie:
"czekanie to rzecz kobieca, chyba, ze chodzi o samochód osobowy ze specjalnym lakierem." (e.jelinek)
reszta jest o śmierci na rożne sposoby.
pozostawiam was ze złotą myślą z torebki pewnej słynnej herbaty
pozdrowienia z kanapy
xxx (ag)
Friday, 28 October 2011
happy halloween dreams
kruk \ the raven
Dark hallway and stairs, I can hear steps. I feel anxiety, but no fear. I turn up and I see the stairs behind me that lead up on the outside. I feel a breath of cool air, it smells of rot. I look expectantly in the hallway, I can hear the steps closer and closer. Finally, I see the boy, the same one who earlier greeted the raven through the window. He walks up to me, but he is not joyful. I hug him. I do not bend to hug him, I just grab him to my thigh with one arm and he puts his head on my stomach. We walk together, embracing, to the exit. It seems to me quite comical, because I can not bend the knee of the leg enclosed by the boy’s arms. I limp. I am thinking of the raven, and why the child does not laugh. He is quite indifferent, and the embrace was a mechanical gesture. Suddenly I realize that I do not know this boy, nor he knows me. I think that the fact that he embraced me after all is a good sign. will he want to stay with me? I wonder what to do to make him love me.
We leave the basement. At the yard there is still dark. Maybe even darker than when I watched the raven on the windowsill. the boy releases his grip and looks around. the raven shuffles near on the ground. The boy looks first at me, and then at the raven. I do not know what to say, I keep silent and the child as well. We are watching the bird, and it is watching us. I extend my hand to summon the raven, the boy hugs my leg again with all his strenght, and this time I can feel his the heat. The bird flies away, though it still keeps quite close, and the boy pushes me in the darkness nestling me firmly. Raven follows us jumping funny behind.
Ciemność. Podwórko, a na nim drzewo bez liści. Z gałęzi zlatuje kruk, kilka kroków po ziemi, potem podlatuje do okna na parterze.. Za szyba mały chłopiec w półmroku próbuje zobaczyć kruka, który bije skrzydłami i stuka z całych sil dziobem w szybę. Chłopiec cieszy się, widać gesty, uśmiech, ale nic nie słychać. Kruk przysiada na parapecie, patrzy na mnie potem patrzy na dziecko. Chłopiec przykłada dłonie do szyby i obserwuje kruka. Trwa to dość długo.
Darkness. A courtyard and a tree without the leaves in it. There is a raven flying down from the naked branch. It makes a few steps on the ground, then flies to the window of the house nearby. Behind the glass there is a little boy trying to see the raven across the twilight. It beats its wings violently and knocks strongly with his beak on the window. The boy cheers up, I can see his gestures and the smile, although I can hear no sound. The raven sits on the windowsill, it looks at me, than at the child. The boy puts his hands to the window-glass and watches the raven, it takes quite a long time.
Ciemny korytarz i schody, słychać kroki. Czuję niepokój, ale nie strach. Odwracam się i widzę ze za mną schody prowadza na górę, na zewnątrz. Czuć powiew chłodnego powietrza, zapach zgnilizny. Z nadzieja patrzę w korytarz, kroki słychać coraz bliżej. Wreszcie widzę chłopca, tego samego, który wcześniej witał się z krukiem przez szybę. Podchodzi do mnie, ale nie jest radosny. Przytulam go. Nie schylam się, żeby go objąć, tylko przygarniam go do uda, a on przytula głowę do mojego brzucha. Idziemy razem, objęci, w stronę wyjścia. Wydaje mi się to dość komiczne, bo nie mogę zgiąć nogi w kolanie od uścisku chłopca, kuśtykam. myślę o kruku i o tym dlaczego dziecko się nie śmieje. Jest dość obojętne, gest objęcia mnie mechaniczny. Nagle zdaje sobie sprawę, ze nie znam tego chłopca, ani on mnie. Myślę, ze fakt, ze mnie objął to mimo wszystko to dobry początek. Czy będzie chciał ze mną zostać. Zastanawiam się co zrobić, żeby mnie pokochał.
Wychodzimy z piwnicy. Na podwórku wciąż jest ciemno. Może nawet ciemniej niż wtedy, kiedy obserwowałam kruka na parapecie. Chłopiec zwalnia uścisk i rozgląda się. Kruk człapie nieopodal na ziemi. Chłopiec patrzy to na mnie to na kruka. Nie wiem co powiedzieć, milczę, dziecko też. Obserwujemy ptaka, a on nas. Wyciągam rękę, żeby przywołać kruka, a chłopiec jeszcze raz przytula się do mojej nogi z całych sil i tym razem czuje jego ciepło. Ptak podlatuje, chociaż wciąż trzyma się dość blisko, a chłopiec popycha mnie w ciemność mocno przytulony. Kruk śmiesznie podskakując idzie za nami.
To tylko sen oczywiście. Ale czułam się jak w picture-book. Wszystko wokół było jak narysowane flamastrem. Brunatnym kolorem podwórkowego błota. Strasznie mi się ten obraz spodobał. Nie, nie było tam strachu. Nic z tych rzeczy. Było tajemniczo na pewno, ale również bardzo intrygująco, niesamowicie (jak ja lubię ten przymiotnik).
Mam książkę na temat symboliki snów. Według niej obraz, który widziałam to przepowiednia samych tragedii. Drzewo bez liści to pesymizm, depresja i zwiastun porażek. Kruk to strata, żałoba w rodzinie (zwłaszcza jeśli pojawia się w pobliżu domu). Zamknięte okno - niemożność osiągnięcia celów, pomimo determinacji. Dziecko, to iluzje na temat miłości, które się nie spełnią. Piwnica to nasza podświadomość, pusta - brak wskazówek na przyszłość. Objęcia obcej osoby wskazują na napięcie towarzyszące nowym wyzwaniom. Jedynie chromy chód jest znakiem zmian na lepsze. O zapachu zgnilizny w książce niestety nie piszą. Jaka szkoda, może chociaż to byłby dla mnie dobrym zwiastun?
ps. kruk z atlasu, ale rysowany własnym ołówkiem.
ps. kruk z atlasu, ale rysowany własnym ołówkiem.
Thursday, 20 October 2011
torture chamber
I hate cooking (especially when I have to, that is - everyday), but with a tool like this staying in the kitchen could be a kind of perverse pleasure. guess what it is!
Thursday, 13 October 2011
la Biennale di Venezia - Arsenale, dzień drugi OSTATNI
a ja pisze i pisze, a wy wcale nie czytacie...
ale ja to rozumiem oczywiście - pewnie śmiertelnie was już znudziłam tym biennale. :)))
no dobrze, to już ostatni post, miałam jeszcze w planach jeden dodatkowy, ale postaram się nie rozpisywać i ograniczyć do jednego.
arsenale
największe zauroczenie: URS FISCHER - gdybym miała wskazać jedno, jedyne dzieło, które najbardziej mi się "podobało" z całego arsenału, nie miałabym zupełnie żadnych wątpliwości - to właśnie ono. przebłysk geniuszu i stearyna. woskowe figury, które spalają się jak olbrzymie świece. chciałbym wierzyć, ze spalają się od początku biennale. jeśli tak, to ciesze się, ze przyjechaliśmy prawie pod koniec imprezy! powolny proces rozkładu.nawet nie wiem jak to jeszcze określić, prawdopodobnie niepotrzebnie w ogóle próbuję i absolutnie nie zaglądnę w tym celu po podpowiedz do katalogu, bo chciałabym zatrzymać to wrażenie nie psując go sobie "zamierzeniami" autora, czy ingerencja jakiegoś krytyka. widać o co chodzi, prawda?
a to drugie w kolejnosci zauroczenie - proste? proste!takie jest najlepsze, od razu widac w czym rzecz - animacja i leporello (mariana castillo deball)
zbieractwo: od lat obserwuje, ze coraz więcej pojawia się dziel "zebranych", znalezionych, projekty artystyczne już nie polegają na wykreowaniu sztucznego świata, ale powstało zjawisko zbierania rożnych dziwnych rzeczy. na przykład w arsenale możemy sobie przejrzeć archiwum opisów fotografii prasowych, ale a nie samych fotografii (elisabetta benassi).
notes z numerami telefonów marokańskiej babci analfabetki (yto barrada),
czy tez fotografie zwykłego życia w szanaghaju (birdhead),
o licach chińskich szaf, służących do wykonania "para-pawilonu" nie wspominając (song dong)...
naśladowanie
cecha charakterystyczna innego rodzaju twórców jest naśladowanie.
naśladują przyrodę (gerard byrne i franz west)
naśladują architekturę (andro wekua)
naśladują innych sławnych artystów (?)
i wystawy sklepowe (luca francesconi i mai-thu perret)
kolejki
w tym roku wyjątkowo obrodziło w kolejki. owszem, zdarzało się to już wcześniej, ale nigdy w takich ilościach. jasne, doskonale orientuje się, że są ważne te wszystkie normy bezpieczeństwa, że ilość uczestników jest również zaplanowana wielkością pawilonu, czy rozległością wydarzenia, kaprysem artysty itp. ale czekanie w kolejkach ponad półgodzinnych na takiej imprezie jak biennale to jest okropną stratą czasu. wybaczcie więc wszyscy wspaniali artyści, którzy tworzycie w oparciu o liczebność publiczności, ale ja się wypisuję, wnerwia mnie to. i jeszcze ta niezdrowa sensacja, ten szemrzący tłumek przed pawilonami ograniczającymi dostęp. jak gdyby to właśnie był klucz do sukcesu. kazać na siebie czekać, obserwowanie twarzy wychodzących, skwaśniałe miny - "to pewnie jakiś skandal", zadowolone twarze - "będziemy stali do upadłego". he he he, można by to sfilmować, ciekawy temat na niedługie wideo, hmmm? ;))))
najdłuższa kolejka - james turrell. dwie przestrzenie zalane światłem zmieniającym się powoli z czerwieni w fiolet - skrajne pasma z widma światła. pokój do którego wchodzi się wyłącznie w skarpetkach obleczonych w szpitalne ochraniacze ma zaokrąglone wszystkie katy, wiec ma się wrażenie chodzenia w pustce absolutnej. doznanie nieomal mistyczne, brak jakichkolwiek cieni i my zawieszeni w kolorze, druga przestrzeń z której również wydobywa się światło, tez sprawiająca wrażenie nicości, niekończącej się mgły.
śmieci
o śmieciach wspominałam już w pierwszym poście na temat biennale. tym razem dorzucę jeszcze kilka zdjęć, żeby dopełnić obrazu. doskonale rozumiem, ze nasza cywilizacja to tak naprawdę jeden wielki śmietnik, a korzystanie z odpadków przy tworzeniu sztuki jest wielce chwalebne (recycling), to nic innego jak wykorzystywanie materii dostępnej, symbolu naszych czasów, nie wiem jak to jeszcze określić... podziwiam wielkie instalacje twórców afrykańskich, którzy potrafią wyczarować naprawdę wyjątkowe dzieła (tak!) sztuki. (nicholas hlobo)
ale halo! ale nie w ten sposób! dobrzy ludzie, miejcie szacunek dla własnej osoby, bo czasem myli mi się biennale z wystawa "recicl-arte", którą rok rocznie urządzają dzieci ze szkół w naszej wsi.
video
filmy video rozrosły się straszliwie. nie no wiem, zawsze były dość długie, ale spora część artystów jakoś potrafiła się wstrzelić z czasem i treścią w realia biennale, teraz natomiast, żeby obejrzeć wszystkie filmy trzeba by wejść do arsenału przynajmniej dwa razy, co jak wiemy wymaga dwóch biletów (giardini idem), zastanawia mnie brak wyobraźni kuratorów, którzy narażają wybranych przez siebie artystów na niezauważalność, czy tez mylny odbiór - dlatego, że żaden zwiedzający nie ma najmniejszej szansy na obejrzenia wszystkich filmów. najczęściej kieruje się regułą - widziałem 5 minut, widziałem wszystko... mam szczególne upodobanie do sztuki video, dlatego żal, naprawdę żal mi tych wszystkich nieobejrzanych filmów!!
no i jeszcze jedno, zaobserwowałam dziwna właściwość - przy oglądaniu filmu omera fasta w pewnej chwili bohater wychodzi z pokoju i nagle oglądający również zaczynają wychodzić, podobnie było przy projekcji filmu mahomeda bourouissa. dlaczego?
mniejszości seksualne
to, co jak dla mnie tworzy ów przejmujący klimat biennale, dzięki czemu czujemy się tak wspaniale i wyjątkowo, a jednocześnie odrobinkę nie na miejscu, uświadomił mi kiedyś napotkany przypadkowo w restauracji pan. parę lat temu, kiedy jeszcze mieliśmy sile i chęci by zabierać dziatwę na tego typu wycieczki, albo gdyby na to spojrzeć inaczej - kiedy jeszcze nie było chętnych na opiekę nad nieletnimi (dokonaliśmy dwa razy tej "rzeczy niemożliwej"), zatrzymaliśmy się na obowiązkowy słoiczkowo-makaronowy obiadek w "typowo" włoskiej pizzerii prowadzonej przez hinduska rodzinę. i tam właśnie odbyła się ta przedziwna rozmowa. zaczęło się niewinnie od pytania: czy to wasze dzieci? tak... głębokie spojrzenie na moja osobę: jak mogłaś pozwolić sobie zrobić dwoje dzieci? eeee.... dwóch panów z zainteresowaniem obserwowało nasza walkę z bagażem gadżetów, termosy, słoiki, pieluchy. i jeszcze wam się chce tu przyjeżdżać... podziw i szacunek. pewnie musicie się trochę dziwnie czuć? eeee... nie, niby czemu? no jako mniejszość seksualna! jesteście hetero? po tych słowach już wszyscy w pizzerii gapili się na nas jak na okazy. potem panowie, którzy siedzieli przy stoliku obok opowiedzieli nam z grubsza, że biennale to typowa odskocznia i wymówka, że owszem obaj są żonaci i jeden z nich również odrobinę dzieciaty (ale dwoje to doprawdy przesada), ale, że przyjazd tutaj pozwala im na chwilkę zapomnieć o tej smutnej rzeczywistości i poczuć się wreszcie na miejscu, "ale dla was pewnie jest odwrotnie?" hm, czasem zdarzają się podobni nam desperaci, pchający wózki i dźwigający przychówek w nosidełkach, ale od kiedy przemiły pan uświadomił mi faktyczny stan rzeczy rozkoszuję się byciem mniejszością seksualną. może nawet kiedyś pojadę owinięta w jakiś sztandar czy transparent...
padiglione italiano
wielki, wielki jarmark! idea była taka, żeby wybrane postacie życia kulturalnego wskazały swoich ulubionych artystów, dodatkowo jeszcze patriotycznie wybrano prace na temat tegorocznej rocznicy zjednoczenia włoch - efekt? hmmm, kiermasz, jarmark... negatywne odczucia to zbytnie przemieszanie, chaos, pozytywne - każdy ma swoje 5 minut w pawilonie i każdy zwiedzający znajdzie na bank coś dla siebie. (nawet taka zrzęda jak ja ;)))
polityka
niestety wszędobylska, dla wielu pewnie bardzo interesująca jako temat do uprawiania sztuki... ale zal mi trochę tych biednych włochów, bombardowanych zewsząd podobizną pewnego znienawidzonego polityka, którego nazwiska w tym blogu NIE NAPISZE, bo zbyt wiele we mnie obrzydzenia do tego człowieka (człowieka? jestem dziś szczodra). tak samo z reszta ma się sprawa z prezydentem pewnego bardzo potężnego państwa za atlantykiem, który stal się wręcz ikona - pojawiał się wszem i wobec tam, gdzie cokolwiek miało choćby cień wydźwięku socjopolitycznego. dlatego zamiast pokazywać ich pokażę kadr z filmu o dominikanie i haiti: niewidomy dominikańczyk niesie beznoga haitankę - mocna, naprawdę przekonująca metafora sytuacji ekonomicznej i politycznej wyspy, którą dzielą te dwa państwa. czy tez raczej wyspy, która je łączy. niesamowite.
to moze jeszcze rzut oka na "ameryka kontra afryka" w wydaniu rashida johnsona
museo della mafia
nie mam niestety żadnego zdjęcia z tej części wystawy w arsenale (aparat odmówił współpracy), która opowiadała o mafii. zapewniam jednak, ze odcisnęła się w głowie bardzo mocno. szokujące pierwsze strony gazet (autentyczne) z artykułami i fotografiami ofiar mafijnych porachunków. czy to była jakaś moda w latach 70 i 80, żeby na pierwszych stronach publikować powyginane pośmiertnie ciała ofiar? bez znaczenia, czy pokazywały bossów, czy walczących z nimi przedstawicieli prawa... historie, postacie... na co dzień mam wrażenie, ze czytam o jakimś filmie, który nie dotyczy tego kraju, ale w momencie, kiedy uświadamiam sobie, ze to jednak integralna część mentalności, te zemsty, pomówienia, ploteczki, krzywe, obłudne uśmiechy miedzy sąsiadami, na ulicy i prawdziwa, najprawdziwsza śmierć, no to emocjonalnie leżę powyginana jak te ciała. mocne przeżycie.
tu w pawilonie chorwackim podgladam sama siebie... (tomislav gotovac)
a tak w ogóle to było jak zwykle świetnie, wspaniale, było bogato i wyczerpująco! co tam kolejki, zmęczenie i bolące nogi - wrócimy za dwa lata jak dożyjemy ;)
przykro mi trochę, ze nie dałam rady zawrzeć w tych trzech postach WSZYSTKIEGO, co widziałam, ale zdaje sobie sprawę, ze i tak za bardzo się rozpisałam :))) przepraszam!
ale ja to rozumiem oczywiście - pewnie śmiertelnie was już znudziłam tym biennale. :)))
no dobrze, to już ostatni post, miałam jeszcze w planach jeden dodatkowy, ale postaram się nie rozpisywać i ograniczyć do jednego.
chiedo scusa anche a chi non legge in questa strana lingua che è polacco. credo di non essere in grado di raccontare tutto questo ne in italiano ne in un'altra lingua per me straniera. poi potete immaginare che per scrivere dell'arte occorre avere i mezzi giusti, usare il linguaggio giusto e io non mi fido del mio modo di parlare\scrivere che a tante persone in italia fa ridere da morire a volte (anche se parlo meglio di Totti, mi dicono, che tra l'altro potrebbe non essere un gran complimento). le espressioni che uso renderebbero incomprensibile quello che voglio dire. scusate ancora, ma niente traduzioni questa volta, sforzatevi un po' con i traduttori online. ;)))
arsenale
największe zauroczenie: URS FISCHER - gdybym miała wskazać jedno, jedyne dzieło, które najbardziej mi się "podobało" z całego arsenału, nie miałabym zupełnie żadnych wątpliwości - to właśnie ono. przebłysk geniuszu i stearyna. woskowe figury, które spalają się jak olbrzymie świece. chciałbym wierzyć, ze spalają się od początku biennale. jeśli tak, to ciesze się, ze przyjechaliśmy prawie pod koniec imprezy! powolny proces rozkładu.nawet nie wiem jak to jeszcze określić, prawdopodobnie niepotrzebnie w ogóle próbuję i absolutnie nie zaglądnę w tym celu po podpowiedz do katalogu, bo chciałabym zatrzymać to wrażenie nie psując go sobie "zamierzeniami" autora, czy ingerencja jakiegoś krytyka. widać o co chodzi, prawda?
a to drugie w kolejnosci zauroczenie - proste? proste!takie jest najlepsze, od razu widac w czym rzecz - animacja i leporello (mariana castillo deball)
zbieractwo: od lat obserwuje, ze coraz więcej pojawia się dziel "zebranych", znalezionych, projekty artystyczne już nie polegają na wykreowaniu sztucznego świata, ale powstało zjawisko zbierania rożnych dziwnych rzeczy. na przykład w arsenale możemy sobie przejrzeć archiwum opisów fotografii prasowych, ale a nie samych fotografii (elisabetta benassi).
notes z numerami telefonów marokańskiej babci analfabetki (yto barrada),
czy tez fotografie zwykłego życia w szanaghaju (birdhead),
o licach chińskich szaf, służących do wykonania "para-pawilonu" nie wspominając (song dong)...
naśladowanie
cecha charakterystyczna innego rodzaju twórców jest naśladowanie.
naśladują przyrodę (gerard byrne i franz west)
naśladują architekturę (andro wekua)
naśladują innych sławnych artystów (?)
i wystawy sklepowe (luca francesconi i mai-thu perret)
kolejki
w tym roku wyjątkowo obrodziło w kolejki. owszem, zdarzało się to już wcześniej, ale nigdy w takich ilościach. jasne, doskonale orientuje się, że są ważne te wszystkie normy bezpieczeństwa, że ilość uczestników jest również zaplanowana wielkością pawilonu, czy rozległością wydarzenia, kaprysem artysty itp. ale czekanie w kolejkach ponad półgodzinnych na takiej imprezie jak biennale to jest okropną stratą czasu. wybaczcie więc wszyscy wspaniali artyści, którzy tworzycie w oparciu o liczebność publiczności, ale ja się wypisuję, wnerwia mnie to. i jeszcze ta niezdrowa sensacja, ten szemrzący tłumek przed pawilonami ograniczającymi dostęp. jak gdyby to właśnie był klucz do sukcesu. kazać na siebie czekać, obserwowanie twarzy wychodzących, skwaśniałe miny - "to pewnie jakiś skandal", zadowolone twarze - "będziemy stali do upadłego". he he he, można by to sfilmować, ciekawy temat na niedługie wideo, hmmm? ;))))
najdłuższa kolejka - james turrell. dwie przestrzenie zalane światłem zmieniającym się powoli z czerwieni w fiolet - skrajne pasma z widma światła. pokój do którego wchodzi się wyłącznie w skarpetkach obleczonych w szpitalne ochraniacze ma zaokrąglone wszystkie katy, wiec ma się wrażenie chodzenia w pustce absolutnej. doznanie nieomal mistyczne, brak jakichkolwiek cieni i my zawieszeni w kolorze, druga przestrzeń z której również wydobywa się światło, tez sprawiająca wrażenie nicości, niekończącej się mgły.
śmieci
o śmieciach wspominałam już w pierwszym poście na temat biennale. tym razem dorzucę jeszcze kilka zdjęć, żeby dopełnić obrazu. doskonale rozumiem, ze nasza cywilizacja to tak naprawdę jeden wielki śmietnik, a korzystanie z odpadków przy tworzeniu sztuki jest wielce chwalebne (recycling), to nic innego jak wykorzystywanie materii dostępnej, symbolu naszych czasów, nie wiem jak to jeszcze określić... podziwiam wielkie instalacje twórców afrykańskich, którzy potrafią wyczarować naprawdę wyjątkowe dzieła (tak!) sztuki. (nicholas hlobo)
ale halo! ale nie w ten sposób! dobrzy ludzie, miejcie szacunek dla własnej osoby, bo czasem myli mi się biennale z wystawa "recicl-arte", którą rok rocznie urządzają dzieci ze szkół w naszej wsi.
video
filmy video rozrosły się straszliwie. nie no wiem, zawsze były dość długie, ale spora część artystów jakoś potrafiła się wstrzelić z czasem i treścią w realia biennale, teraz natomiast, żeby obejrzeć wszystkie filmy trzeba by wejść do arsenału przynajmniej dwa razy, co jak wiemy wymaga dwóch biletów (giardini idem), zastanawia mnie brak wyobraźni kuratorów, którzy narażają wybranych przez siebie artystów na niezauważalność, czy tez mylny odbiór - dlatego, że żaden zwiedzający nie ma najmniejszej szansy na obejrzenia wszystkich filmów. najczęściej kieruje się regułą - widziałem 5 minut, widziałem wszystko... mam szczególne upodobanie do sztuki video, dlatego żal, naprawdę żal mi tych wszystkich nieobejrzanych filmów!!
no i jeszcze jedno, zaobserwowałam dziwna właściwość - przy oglądaniu filmu omera fasta w pewnej chwili bohater wychodzi z pokoju i nagle oglądający również zaczynają wychodzić, podobnie było przy projekcji filmu mahomeda bourouissa. dlaczego?
mniejszości seksualne
to, co jak dla mnie tworzy ów przejmujący klimat biennale, dzięki czemu czujemy się tak wspaniale i wyjątkowo, a jednocześnie odrobinkę nie na miejscu, uświadomił mi kiedyś napotkany przypadkowo w restauracji pan. parę lat temu, kiedy jeszcze mieliśmy sile i chęci by zabierać dziatwę na tego typu wycieczki, albo gdyby na to spojrzeć inaczej - kiedy jeszcze nie było chętnych na opiekę nad nieletnimi (dokonaliśmy dwa razy tej "rzeczy niemożliwej"), zatrzymaliśmy się na obowiązkowy słoiczkowo-makaronowy obiadek w "typowo" włoskiej pizzerii prowadzonej przez hinduska rodzinę. i tam właśnie odbyła się ta przedziwna rozmowa. zaczęło się niewinnie od pytania: czy to wasze dzieci? tak... głębokie spojrzenie na moja osobę: jak mogłaś pozwolić sobie zrobić dwoje dzieci? eeee.... dwóch panów z zainteresowaniem obserwowało nasza walkę z bagażem gadżetów, termosy, słoiki, pieluchy. i jeszcze wam się chce tu przyjeżdżać... podziw i szacunek. pewnie musicie się trochę dziwnie czuć? eeee... nie, niby czemu? no jako mniejszość seksualna! jesteście hetero? po tych słowach już wszyscy w pizzerii gapili się na nas jak na okazy. potem panowie, którzy siedzieli przy stoliku obok opowiedzieli nam z grubsza, że biennale to typowa odskocznia i wymówka, że owszem obaj są żonaci i jeden z nich również odrobinę dzieciaty (ale dwoje to doprawdy przesada), ale, że przyjazd tutaj pozwala im na chwilkę zapomnieć o tej smutnej rzeczywistości i poczuć się wreszcie na miejscu, "ale dla was pewnie jest odwrotnie?" hm, czasem zdarzają się podobni nam desperaci, pchający wózki i dźwigający przychówek w nosidełkach, ale od kiedy przemiły pan uświadomił mi faktyczny stan rzeczy rozkoszuję się byciem mniejszością seksualną. może nawet kiedyś pojadę owinięta w jakiś sztandar czy transparent...
padiglione italiano
wielki, wielki jarmark! idea była taka, żeby wybrane postacie życia kulturalnego wskazały swoich ulubionych artystów, dodatkowo jeszcze patriotycznie wybrano prace na temat tegorocznej rocznicy zjednoczenia włoch - efekt? hmmm, kiermasz, jarmark... negatywne odczucia to zbytnie przemieszanie, chaos, pozytywne - każdy ma swoje 5 minut w pawilonie i każdy zwiedzający znajdzie na bank coś dla siebie. (nawet taka zrzęda jak ja ;)))
polityka
niestety wszędobylska, dla wielu pewnie bardzo interesująca jako temat do uprawiania sztuki... ale zal mi trochę tych biednych włochów, bombardowanych zewsząd podobizną pewnego znienawidzonego polityka, którego nazwiska w tym blogu NIE NAPISZE, bo zbyt wiele we mnie obrzydzenia do tego człowieka (człowieka? jestem dziś szczodra). tak samo z reszta ma się sprawa z prezydentem pewnego bardzo potężnego państwa za atlantykiem, który stal się wręcz ikona - pojawiał się wszem i wobec tam, gdzie cokolwiek miało choćby cień wydźwięku socjopolitycznego. dlatego zamiast pokazywać ich pokażę kadr z filmu o dominikanie i haiti: niewidomy dominikańczyk niesie beznoga haitankę - mocna, naprawdę przekonująca metafora sytuacji ekonomicznej i politycznej wyspy, którą dzielą te dwa państwa. czy tez raczej wyspy, która je łączy. niesamowite.
to moze jeszcze rzut oka na "ameryka kontra afryka" w wydaniu rashida johnsona
museo della mafia
nie mam niestety żadnego zdjęcia z tej części wystawy w arsenale (aparat odmówił współpracy), która opowiadała o mafii. zapewniam jednak, ze odcisnęła się w głowie bardzo mocno. szokujące pierwsze strony gazet (autentyczne) z artykułami i fotografiami ofiar mafijnych porachunków. czy to była jakaś moda w latach 70 i 80, żeby na pierwszych stronach publikować powyginane pośmiertnie ciała ofiar? bez znaczenia, czy pokazywały bossów, czy walczących z nimi przedstawicieli prawa... historie, postacie... na co dzień mam wrażenie, ze czytam o jakimś filmie, który nie dotyczy tego kraju, ale w momencie, kiedy uświadamiam sobie, ze to jednak integralna część mentalności, te zemsty, pomówienia, ploteczki, krzywe, obłudne uśmiechy miedzy sąsiadami, na ulicy i prawdziwa, najprawdziwsza śmierć, no to emocjonalnie leżę powyginana jak te ciała. mocne przeżycie.
tu w pawilonie chorwackim podgladam sama siebie... (tomislav gotovac)
a tak w ogóle to było jak zwykle świetnie, wspaniale, było bogato i wyczerpująco! co tam kolejki, zmęczenie i bolące nogi - wrócimy za dwa lata jak dożyjemy ;)
przykro mi trochę, ze nie dałam rady zawrzeć w tych trzech postach WSZYSTKIEGO, co widziałam, ale zdaje sobie sprawę, ze i tak za bardzo się rozpisałam :))) przepraszam!
Tuesday, 11 October 2011
la Biennale di Venezia - pawilony narodowe - wciąż dzień pierwszy
wydłuża się w czasie to moje pisanie o biennale... przygotowanie posta i obróbka zdjęć to niestety żmudna robota zwłaszcza jak w domu hula grypa żołądkowa, dopadająca co dwa dni kolejnych członków rodziny. proszę o wybaczenie. oto następny kawałeczek:
centralna część wystawy biennale znajduje się w parku zwanym Giardini - pawilonów jest ponoć 29, w tym księgarnia niedaleko wejścia i pawilon "italia", w którym odbywa się wystawa zbiorowa. pewnie zastanawiające jest czemu włosi nie maja swojego pawilonu? mają, mają, w arsenale znajduje się kilka "pominiętych" w giardini pawilonów, które w rzeczywistości pawilonami jako takimi nie są, to po prostu sale wystawowe. myślę, ze od paru lat haniebnie zaniedbujemy część wystaw w wenecji, które rozsiane są po wszystkich zakątkach miasta, niestety w dwa dni nie da się oblecieć giardini, arsenale i całej reszty. chciałabym kiedyś posiedzieć tam przynajmniej z tydzień!
dla ułatwienia podzieliłam pawilony wg moich osobistych wrażeń:
tak
christian boltanski (francja) śmierć i narodziny, niesamowita (tego przymiotnika pewnie będzie dużo) instalacja, olbrzymia (tego tez!) wypełniająca cala przestrzeń pawilonu, rusztowania po których przesuwają się napędzane rolkami fotografie noworodków, w sali obok - licznik narodzin. od czasu do czasu rozbrzmiewa dzwonek i wszystko staje. bije również licznik zgonów, fabryka istnień(?). tak to wyglądało:
fransisco bassim (venezuela) - bardzo, bardzo zabawne i sławne postacie fruwające po ścianach pawilonu wenezueli, rzućcie okiem na zdjęcia, bardzo trafiona stylistyka, nieprawdaż? a jednocześnie taki nieduży, drążący, prawie niewyczuwalny, ale niepokój, straszydełka. jeśli chodzi o pawilon wenezuelski, to jeszcze ani raz się nie zawiodłam i za każdym razem wychodzę zaczarowana (wiem, mówi się "oczarowana" ale chodziło mi o coś innego ;)))
lee yongbaek (korea) - po "wow" dużo wykrzykników (wow...!!!), chylę czoła przed koreańskim pawilonem. przez szybę widać zwycięska walkę monstrualnego dolfie z własną forma do odlewu, w głębi dolfie-pieta, równie okazałych rozmiarów, kwieciste instalacje wideo, kwieciste kurtki z nazwiskami tych, którym instalacja była dedykowana i jeszcze jedna sala w głębi, z czymś co naprawdę, ale to naprawdę robiło wrażenie: lustra w złotych ramach, na których w akompaniamencie huku wystrzału z broni pojawiał się ślad po kuli i odpryskujące kawałki szkła w zwolnionym tempie. na dodatek znienacka. najpierw chwila paniki, a potem czekaliśmy, żeby uchwycić ten moment. wow...!!! zapiera dech w piersi, nie żartuję!
jennifer allora & guillermo calzadilla (usa) performance przed pawilonem - biegacz na bieżni napędzający gąsienice odwróconego dołem do góry czołgu. potworny hałas, nie dało się przejść obok obojętnie. oczywiście można iść w dalekie wycieczki po symbolach, po interpretacjach i tak dalej, mnie wystarczył sam moment, nie trzeba było już nad tym rozmyślać - waliło po głowie.
alejandro cesarco & magela ferrero (uryguay) - niewielka przestrzeń i intymna rozmowa dwojga młodych ludzi, hipnotyzująca atmosfera, do tego kilka obrazów, napisy, rozważania, długo można by tam siedzieć...
hajnal nemeth, crash - passive interview (węgry) - bardzo mi się podobało. rozwalony samochód, wyjęty z kontekstu "drogowego", oświetlony czerwonym światłem w pustym pomieszczeniu, do tego video performance, pseudo opera oparta na rozmowie na temat wypadku, partytura wystawiona na stojakach na nuty. wszystko razem tworzyło niesamowity (no znów ten przymiotnik!) klimat, groza wisiała w powietrzu, a jednocześnie miało się wrażenie, ze to nas nie dotyczy, sztucznie wykreowany dystans do problemu, a problem jak wiadomo tragiczny.
andreas eriksson (szwecja) - wnętrze\zewnętrze, architektura\natura - pewnie łatwo będzie sobie wyobrazić ten klimat, dużo przestrzeni, monochromatyczne obrazy, zazdroszczę tym, którzy potrafią w ten sposób ograniczyć swoja paletę.
tabaimo (japonia) - tele-soup, taki miala tytul ta instalacjo-animacja, tu tez trzeba było chwilkę poczekać, w sumie nie wiem po co, bo było to tak imponujące, ze zrobiłoby na mnie wrażenie nawet gdybym tkwiła tam wbita w tłum, zaokrąglona podłoga i lustra potęgowały efekt.
diohandi (grecja) - w półmroku przechodziliśmy szeroka, biala kladka po pawilonie zalanym woda w stronę skąd widać światło. nie było tam nic więcej - woda wszędzie i w ciszy przechodzące osoby... piękne, to mało powiedziane. pseudo bizantyjska fasada została natomiast pokryta drewnem.
fabrizio plessi (venezia) - tak właśnie, wenecja ma swój pawilon na biennale... jak osobne państwo i tez można tam wchodzić "na pewniaka". niesamowita (!) instalacja. olbrzymie łodzie, w których na zamieszczonych we wnętrzach telewizorach kaskadami spływała woda. znów woda i znów światło!
markus schinwald (austria) - w pawilonie austriackim podobało mi się wszystko, ale to dokładnie wszystko! i wszystko "grało" idealnie jak w akordzie. rozebrane na części krzesła powciskane miedzy dziwne, wąskie korytarze, podwieszone z sufitu (tak, ze można było oglądać stopy chodzących po pawilonie ludzi), obrazy stylizowane na starych mistrzów ze zgrzytliwymi "dodatkami" i film video, zapętlony, kilkuminutowy "balet" (?), coś na kształt układu choreograficznego z podwójnie brzmiącym głosem. trudno to wytłumaczyć...
nie
dora garcia (hiszpania) - chodzilo o "okupacje" pawilonu, zamiast wystawy... nie no jednak mimo szczytnych planow wygladalo to po prostu jak nieudana wystawa.
hany armanious (australia) - "poskładanie" przedmiotów codziennego użytku ponoć może dać nam przyjemność obcowania z wyszukaną estetycznie formą przestrzenną... tak wyszukaną, ze wyszliśmy poszukać jej gdzie indziej!
crystal of resistance (szwajcaria) - "nowa forma, która prowokuje nowe myślenie... ", ja tam widziałam głownie instalację z folii bąbelkowej, kartonu i taśmy klejącej, a wpuszczono nas tylko dwa kroki za próg, była już 17:45, wiec ze szwajcarska punktualnością zamykali pawilon.
jennifer allora & guillermo calzadilla (usa) - kolejka - nie daliśmy rady zobaczyć performance'u odbywającego się w środku.
empty zones (rosja) i light and darkness of symbols (serbia) - chyba mogę wymienić jednym tchem oba państwa. pomimo, ze generalnie profesjonalizm, aranżacją przestrzeni itp. super, to mam wrażenie, że ciągle jeszcze leczy się w tych pawilonach rożne kompleksy narodowe obu państw. bardzo chciałabym zobaczyć kiedyś coś, co nie jest związane z historia, gułagami, swastykami, zimna syberią lub narodowym socjalizmem i architekturą, myślę, że znalazłoby się paru artystów, którzy z uporem maniaka nie przerabiają wciąż na nowo tych zagadnień. polskę w sumie tez można by w tym roku podciągnąć, gdyby nie to, ze niepolski artysta ja reprezentował.
performing history (rumunia) - międzypokoleniowy dialog o sens sztuki w ogóle.
30 days of running in the place (egipt) - multimedialna dokumentacja performance, dokumentacja manifestacji z zamieszek w kairze, podczas których artysta został zabity. doceniam ten rodzaj hołdu i poświecenie, ale niestety ta wystawa do mojego wnętrza nie dotarła, chociaż sam kontekst wstrząsający.
arur barrio (brazylia) - nie podlega ponoć klasyfikacji będąc jedna z najbardziej postępowych wystaw na biennale, hmmm... jakoś jednak nie bardzo ta postępowość do nas dotarła, bardziej na pewno do pewnego małego chłopca, który powtarzał bez wytchnienia - "tu śmierdzi ryba, tato, tu śmierdzi ryba, bo tu leży zepsuta ryba..."
nie wiem
holandia - przepraszam o co chodziło?
belgia - nawet ciekawie, ale musiałam sobie przypomnieć z katalogiem w reku.
czechy/slowacja - gdzieś to już chyba widzieliśmy... aaa, no tak, dwa lata temu w tym samym pawilonie?
izrael- rurek ci u nas dostatek, duży plus za video o butach.
finlandia - halo, halo, co oni tam wystawili? nie pamiętam...
dania- patrz finlandia, ale kusząca była torebka sprzedawana z katalogiem, rany! tylko żeby zawrzeć sedno w torebce a nie w wystawie? ojeja...
niemcy - trumny z napisem fluxus, ktoś się tu odcina od korzeni w wielki świątobliwym stylu. chyba mi się podobało, tylko ta stylizacja...
GB - trochę dziwna "instalacja" na pawilon narodowy, ani tu nic angielskiego, ani nic w temacie, za to dużo kurzu i mega kolejka, o kolejkach tez jeszcze będzie, plusik za napis w ostatnim pomieszczeniu, po długim krążeniu wśród kurzu i gratów o węgiersko-żydowskiej proweniencji taki oto napis: IS THIS ART OR IS THIS ME?
kanada - w sumie podobały mi się obrazy, ale całość robiła wrażenie powstawianych bezładnie gratów. pewnie to ten zamierzony efekt...
pawilon polski - gdyby chcieć skomentować polski pawilon trzeba by wniknąć w takie zagadnienia jak syjonizm, antysyjonizm, antysemityzm i jeszcze inne, których nazwać nie potrafię. wyobrażam sobie, ze chodziło o rodzaj prowokacji, pewnie się udała, chociaż podczas naszej wizyty raczej na to nie wyglądało. izraelska minister kultury i sportu tam nie weszła, natomiast delegacja polska cala zadowolona gratulowała sobie sukcesu (pomimo krytyki, a może właśnie dzięki niej?) chyba potrzebuje jeszcze czasu, żeby to przemyśleć, ale o zachwytach raczej nie będzie mowy...
dodatkowo rzut oka na wystawę o tym, czego pragną kobiety:
centralna część wystawy biennale znajduje się w parku zwanym Giardini - pawilonów jest ponoć 29, w tym księgarnia niedaleko wejścia i pawilon "italia", w którym odbywa się wystawa zbiorowa. pewnie zastanawiające jest czemu włosi nie maja swojego pawilonu? mają, mają, w arsenale znajduje się kilka "pominiętych" w giardini pawilonów, które w rzeczywistości pawilonami jako takimi nie są, to po prostu sale wystawowe. myślę, ze od paru lat haniebnie zaniedbujemy część wystaw w wenecji, które rozsiane są po wszystkich zakątkach miasta, niestety w dwa dni nie da się oblecieć giardini, arsenale i całej reszty. chciałabym kiedyś posiedzieć tam przynajmniej z tydzień!
dla ułatwienia podzieliłam pawilony wg moich osobistych wrażeń:
tak
christian boltanski (francja) śmierć i narodziny, niesamowita (tego przymiotnika pewnie będzie dużo) instalacja, olbrzymia (tego tez!) wypełniająca cala przestrzeń pawilonu, rusztowania po których przesuwają się napędzane rolkami fotografie noworodków, w sali obok - licznik narodzin. od czasu do czasu rozbrzmiewa dzwonek i wszystko staje. bije również licznik zgonów, fabryka istnień(?). tak to wyglądało:
fransisco bassim (venezuela) - bardzo, bardzo zabawne i sławne postacie fruwające po ścianach pawilonu wenezueli, rzućcie okiem na zdjęcia, bardzo trafiona stylistyka, nieprawdaż? a jednocześnie taki nieduży, drążący, prawie niewyczuwalny, ale niepokój, straszydełka. jeśli chodzi o pawilon wenezuelski, to jeszcze ani raz się nie zawiodłam i za każdym razem wychodzę zaczarowana (wiem, mówi się "oczarowana" ale chodziło mi o coś innego ;)))
lee yongbaek (korea) - po "wow" dużo wykrzykników (wow...!!!), chylę czoła przed koreańskim pawilonem. przez szybę widać zwycięska walkę monstrualnego dolfie z własną forma do odlewu, w głębi dolfie-pieta, równie okazałych rozmiarów, kwieciste instalacje wideo, kwieciste kurtki z nazwiskami tych, którym instalacja była dedykowana i jeszcze jedna sala w głębi, z czymś co naprawdę, ale to naprawdę robiło wrażenie: lustra w złotych ramach, na których w akompaniamencie huku wystrzału z broni pojawiał się ślad po kuli i odpryskujące kawałki szkła w zwolnionym tempie. na dodatek znienacka. najpierw chwila paniki, a potem czekaliśmy, żeby uchwycić ten moment. wow...!!! zapiera dech w piersi, nie żartuję!
jennifer allora & guillermo calzadilla (usa) performance przed pawilonem - biegacz na bieżni napędzający gąsienice odwróconego dołem do góry czołgu. potworny hałas, nie dało się przejść obok obojętnie. oczywiście można iść w dalekie wycieczki po symbolach, po interpretacjach i tak dalej, mnie wystarczył sam moment, nie trzeba było już nad tym rozmyślać - waliło po głowie.
alejandro cesarco & magela ferrero (uryguay) - niewielka przestrzeń i intymna rozmowa dwojga młodych ludzi, hipnotyzująca atmosfera, do tego kilka obrazów, napisy, rozważania, długo można by tam siedzieć...
hajnal nemeth, crash - passive interview (węgry) - bardzo mi się podobało. rozwalony samochód, wyjęty z kontekstu "drogowego", oświetlony czerwonym światłem w pustym pomieszczeniu, do tego video performance, pseudo opera oparta na rozmowie na temat wypadku, partytura wystawiona na stojakach na nuty. wszystko razem tworzyło niesamowity (no znów ten przymiotnik!) klimat, groza wisiała w powietrzu, a jednocześnie miało się wrażenie, ze to nas nie dotyczy, sztucznie wykreowany dystans do problemu, a problem jak wiadomo tragiczny.
andreas eriksson (szwecja) - wnętrze\zewnętrze, architektura\natura - pewnie łatwo będzie sobie wyobrazić ten klimat, dużo przestrzeni, monochromatyczne obrazy, zazdroszczę tym, którzy potrafią w ten sposób ograniczyć swoja paletę.
tabaimo (japonia) - tele-soup, taki miala tytul ta instalacjo-animacja, tu tez trzeba było chwilkę poczekać, w sumie nie wiem po co, bo było to tak imponujące, ze zrobiłoby na mnie wrażenie nawet gdybym tkwiła tam wbita w tłum, zaokrąglona podłoga i lustra potęgowały efekt.
diohandi (grecja) - w półmroku przechodziliśmy szeroka, biala kladka po pawilonie zalanym woda w stronę skąd widać światło. nie było tam nic więcej - woda wszędzie i w ciszy przechodzące osoby... piękne, to mało powiedziane. pseudo bizantyjska fasada została natomiast pokryta drewnem.
fabrizio plessi (venezia) - tak właśnie, wenecja ma swój pawilon na biennale... jak osobne państwo i tez można tam wchodzić "na pewniaka". niesamowita (!) instalacja. olbrzymie łodzie, w których na zamieszczonych we wnętrzach telewizorach kaskadami spływała woda. znów woda i znów światło!
markus schinwald (austria) - w pawilonie austriackim podobało mi się wszystko, ale to dokładnie wszystko! i wszystko "grało" idealnie jak w akordzie. rozebrane na części krzesła powciskane miedzy dziwne, wąskie korytarze, podwieszone z sufitu (tak, ze można było oglądać stopy chodzących po pawilonie ludzi), obrazy stylizowane na starych mistrzów ze zgrzytliwymi "dodatkami" i film video, zapętlony, kilkuminutowy "balet" (?), coś na kształt układu choreograficznego z podwójnie brzmiącym głosem. trudno to wytłumaczyć...
nie
dora garcia (hiszpania) - chodzilo o "okupacje" pawilonu, zamiast wystawy... nie no jednak mimo szczytnych planow wygladalo to po prostu jak nieudana wystawa.
hany armanious (australia) - "poskładanie" przedmiotów codziennego użytku ponoć może dać nam przyjemność obcowania z wyszukaną estetycznie formą przestrzenną... tak wyszukaną, ze wyszliśmy poszukać jej gdzie indziej!
crystal of resistance (szwajcaria) - "nowa forma, która prowokuje nowe myślenie... ", ja tam widziałam głownie instalację z folii bąbelkowej, kartonu i taśmy klejącej, a wpuszczono nas tylko dwa kroki za próg, była już 17:45, wiec ze szwajcarska punktualnością zamykali pawilon.
jennifer allora & guillermo calzadilla (usa) - kolejka - nie daliśmy rady zobaczyć performance'u odbywającego się w środku.
empty zones (rosja) i light and darkness of symbols (serbia) - chyba mogę wymienić jednym tchem oba państwa. pomimo, ze generalnie profesjonalizm, aranżacją przestrzeni itp. super, to mam wrażenie, że ciągle jeszcze leczy się w tych pawilonach rożne kompleksy narodowe obu państw. bardzo chciałabym zobaczyć kiedyś coś, co nie jest związane z historia, gułagami, swastykami, zimna syberią lub narodowym socjalizmem i architekturą, myślę, że znalazłoby się paru artystów, którzy z uporem maniaka nie przerabiają wciąż na nowo tych zagadnień. polskę w sumie tez można by w tym roku podciągnąć, gdyby nie to, ze niepolski artysta ja reprezentował.
performing history (rumunia) - międzypokoleniowy dialog o sens sztuki w ogóle.
30 days of running in the place (egipt) - multimedialna dokumentacja performance, dokumentacja manifestacji z zamieszek w kairze, podczas których artysta został zabity. doceniam ten rodzaj hołdu i poświecenie, ale niestety ta wystawa do mojego wnętrza nie dotarła, chociaż sam kontekst wstrząsający.
arur barrio (brazylia) - nie podlega ponoć klasyfikacji będąc jedna z najbardziej postępowych wystaw na biennale, hmmm... jakoś jednak nie bardzo ta postępowość do nas dotarła, bardziej na pewno do pewnego małego chłopca, który powtarzał bez wytchnienia - "tu śmierdzi ryba, tato, tu śmierdzi ryba, bo tu leży zepsuta ryba..."
nie wiem
holandia - przepraszam o co chodziło?
belgia - nawet ciekawie, ale musiałam sobie przypomnieć z katalogiem w reku.
czechy/slowacja - gdzieś to już chyba widzieliśmy... aaa, no tak, dwa lata temu w tym samym pawilonie?
izrael- rurek ci u nas dostatek, duży plus za video o butach.
finlandia - halo, halo, co oni tam wystawili? nie pamiętam...
dania- patrz finlandia, ale kusząca była torebka sprzedawana z katalogiem, rany! tylko żeby zawrzeć sedno w torebce a nie w wystawie? ojeja...
niemcy - trumny z napisem fluxus, ktoś się tu odcina od korzeni w wielki świątobliwym stylu. chyba mi się podobało, tylko ta stylizacja...
GB - trochę dziwna "instalacja" na pawilon narodowy, ani tu nic angielskiego, ani nic w temacie, za to dużo kurzu i mega kolejka, o kolejkach tez jeszcze będzie, plusik za napis w ostatnim pomieszczeniu, po długim krążeniu wśród kurzu i gratów o węgiersko-żydowskiej proweniencji taki oto napis: IS THIS ART OR IS THIS ME?
kanada - w sumie podobały mi się obrazy, ale całość robiła wrażenie powstawianych bezładnie gratów. pewnie to ten zamierzony efekt...
pawilon polski - gdyby chcieć skomentować polski pawilon trzeba by wniknąć w takie zagadnienia jak syjonizm, antysyjonizm, antysemityzm i jeszcze inne, których nazwać nie potrafię. wyobrażam sobie, ze chodziło o rodzaj prowokacji, pewnie się udała, chociaż podczas naszej wizyty raczej na to nie wyglądało. izraelska minister kultury i sportu tam nie weszła, natomiast delegacja polska cala zadowolona gratulowała sobie sukcesu (pomimo krytyki, a może właśnie dzięki niej?) chyba potrzebuje jeszcze czasu, żeby to przemyśleć, ale o zachwytach raczej nie będzie mowy...
dodatkowo rzut oka na wystawę o tym, czego pragną kobiety:
w przygotowaniu jeszcze post o arsenale i małe podsumowanie! mam nadzieje już na dniach :) buziaki dla wytrwałych, którzy przebrnęli przez tego posta.
Subscribe to:
Posts (Atom)