la Biennale di Venezia - Arsenale, dzień drugi OSTATNI

a ja pisze i pisze, a wy wcale nie czytacie...
ale ja to rozumiem oczywiście - pewnie śmiertelnie was już znudziłam tym biennale. :)))
no dobrze, to już ostatni post, miałam jeszcze w planach jeden dodatkowy, ale postaram się nie rozpisywać i ograniczyć do jednego.

chiedo scusa anche a chi non legge in questa strana lingua che è polacco. credo di non essere in grado di raccontare tutto questo ne in italiano ne in un'altra lingua per me straniera. poi potete immaginare che per scrivere dell'arte occorre avere i mezzi giusti, usare il linguaggio giusto e io non mi fido del mio modo di parlare\scrivere che a tante persone in italia fa ridere da morire a volte (anche se parlo meglio di Totti, mi dicono, che tra l'altro potrebbe non essere un gran complimento). le espressioni che uso renderebbero incomprensibile quello che voglio dire. scusate ancora, ma niente traduzioni questa volta, sforzatevi un po' con i traduttori online. ;)))

arsenale

największe zauroczenie: URS FISCHER - gdybym miała wskazać jedno, jedyne dzieło, które najbardziej mi się "podobało" z całego arsenału, nie miałabym zupełnie żadnych wątpliwości - to właśnie ono. przebłysk geniuszu i stearyna. woskowe figury, które spalają się jak olbrzymie świece. chciałbym wierzyć, ze spalają się od początku biennale. jeśli tak, to ciesze się, ze przyjechaliśmy prawie pod koniec imprezy! powolny proces rozkładu.nawet nie wiem jak to jeszcze określić, prawdopodobnie niepotrzebnie w ogóle próbuję i absolutnie nie zaglądnę w tym celu po podpowiedz do katalogu, bo chciałabym zatrzymać to wrażenie nie psując go sobie "zamierzeniami" autora, czy ingerencja jakiegoś krytyka. widać o co chodzi, prawda?

a to drugie w kolejnosci zauroczenie - proste? proste!takie jest najlepsze, od razu widac w czym rzecz - animacja i leporello (mariana castillo deball)

zbieractwo: od lat obserwuje, ze coraz więcej pojawia się dziel "zebranych", znalezionych, projekty artystyczne już nie polegają na wykreowaniu sztucznego świata, ale powstało zjawisko zbierania rożnych dziwnych rzeczy. na przykład w arsenale możemy sobie przejrzeć archiwum opisów fotografii prasowych, ale a nie samych fotografii  (elisabetta benassi).

notes z numerami telefonów marokańskiej babci analfabetki (yto barrada),

czy tez fotografie zwykłego życia w szanaghaju (birdhead),

o licach chińskich szaf, służących do wykonania "para-pawilonu" nie wspominając (song dong)...

naśladowanie
cecha charakterystyczna innego rodzaju twórców jest naśladowanie.
naśladują przyrodę (gerard byrne i franz west)

naśladują architekturę (andro wekua)

naśladują innych sławnych artystów (?)

i wystawy sklepowe (luca francesconi i mai-thu perret)

kolejki
w tym roku wyjątkowo obrodziło w kolejki. owszem, zdarzało się to już wcześniej, ale nigdy w takich ilościach. jasne, doskonale orientuje się, że są ważne te wszystkie normy bezpieczeństwa, że ilość uczestników jest również zaplanowana wielkością pawilonu, czy rozległością wydarzenia, kaprysem artysty itp. ale czekanie w kolejkach ponad półgodzinnych na takiej imprezie jak biennale to jest okropną stratą czasu. wybaczcie więc wszyscy wspaniali artyści, którzy tworzycie w oparciu o liczebność publiczności, ale ja się wypisuję, wnerwia mnie to. i jeszcze ta niezdrowa sensacja, ten szemrzący tłumek przed pawilonami ograniczającymi dostęp. jak gdyby to właśnie był klucz do sukcesu. kazać na siebie czekać, obserwowanie twarzy wychodzących, skwaśniałe miny - "to pewnie jakiś skandal", zadowolone twarze - "będziemy stali do upadłego". he he he, można by to sfilmować, ciekawy temat na niedługie wideo, hmmm? ;))))


najdłuższa kolejka -  james turrell. dwie przestrzenie zalane światłem zmieniającym się powoli z czerwieni w fiolet - skrajne pasma z widma światła. pokój do którego wchodzi się wyłącznie w skarpetkach obleczonych w szpitalne ochraniacze ma zaokrąglone wszystkie katy, wiec ma się wrażenie chodzenia w pustce absolutnej. doznanie nieomal mistyczne, brak jakichkolwiek cieni i my zawieszeni w kolorze, druga przestrzeń z której również wydobywa się światło, tez sprawiająca wrażenie nicości, niekończącej się mgły.

śmieci
o śmieciach wspominałam już w pierwszym poście na temat biennale. tym razem dorzucę jeszcze kilka zdjęć, żeby dopełnić obrazu. doskonale rozumiem, ze nasza cywilizacja to tak naprawdę jeden wielki śmietnik, a korzystanie z odpadków przy tworzeniu sztuki jest wielce chwalebne (recycling), to nic innego jak wykorzystywanie materii dostępnej, symbolu naszych czasów, nie wiem jak to jeszcze określić... podziwiam wielkie instalacje twórców afrykańskich, którzy potrafią wyczarować naprawdę wyjątkowe dzieła (tak!) sztuki. (nicholas hlobo)

ale halo! ale nie w ten sposób! dobrzy ludzie, miejcie szacunek dla własnej osoby, bo czasem myli mi się biennale z wystawa "recicl-arte", którą rok rocznie urządzają dzieci ze szkół w naszej wsi.

video
filmy video rozrosły się straszliwie. nie no wiem, zawsze były dość długie, ale spora część artystów jakoś potrafiła się wstrzelić z czasem i treścią w realia biennale, teraz natomiast, żeby obejrzeć wszystkie filmy trzeba by wejść do arsenału przynajmniej dwa razy, co jak wiemy wymaga dwóch biletów (giardini idem), zastanawia mnie brak wyobraźni kuratorów, którzy narażają wybranych przez siebie artystów na niezauważalność, czy tez mylny odbiór - dlatego, że żaden zwiedzający nie ma najmniejszej szansy na obejrzenia wszystkich filmów. najczęściej kieruje się regułą - widziałem 5 minut, widziałem wszystko... mam szczególne upodobanie do sztuki video, dlatego żal, naprawdę żal mi tych wszystkich nieobejrzanych filmów!!

no i jeszcze jedno, zaobserwowałam dziwna właściwość - przy oglądaniu filmu omera fasta w pewnej chwili bohater wychodzi z pokoju i nagle oglądający również zaczynają wychodzić, podobnie było przy projekcji filmu mahomeda bourouissa. dlaczego? 

mniejszości seksualne
to, co jak dla mnie tworzy ów przejmujący klimat biennale, dzięki czemu czujemy się tak wspaniale i wyjątkowo, a jednocześnie odrobinkę nie na miejscu, uświadomił mi kiedyś napotkany przypadkowo w restauracji pan. parę lat temu, kiedy jeszcze mieliśmy sile i chęci by zabierać dziatwę na tego typu wycieczki, albo gdyby na to spojrzeć inaczej - kiedy jeszcze nie było chętnych na opiekę nad nieletnimi (dokonaliśmy dwa razy tej "rzeczy niemożliwej"), zatrzymaliśmy się na obowiązkowy słoiczkowo-makaronowy obiadek w "typowo" włoskiej pizzerii prowadzonej przez hinduska rodzinę. i tam właśnie odbyła się ta przedziwna rozmowa. zaczęło się niewinnie od pytania: czy to wasze dzieci? tak... głębokie spojrzenie na moja osobę: jak mogłaś pozwolić sobie zrobić dwoje dzieci? eeee.... dwóch panów z zainteresowaniem obserwowało nasza walkę z bagażem gadżetów, termosy, słoiki, pieluchy. i jeszcze wam się chce tu przyjeżdżać... podziw i szacunek. pewnie musicie się trochę dziwnie czuć? eeee... nie, niby czemu? no jako mniejszość seksualna! jesteście hetero? po tych słowach już wszyscy w pizzerii gapili się na nas jak na okazy. potem panowie, którzy siedzieli przy stoliku obok opowiedzieli nam z grubsza, że biennale to typowa odskocznia i wymówka, że owszem obaj są żonaci i jeden z nich również odrobinę dzieciaty (ale dwoje to doprawdy przesada), ale, że przyjazd tutaj pozwala im na chwilkę zapomnieć o tej smutnej rzeczywistości i poczuć się wreszcie na miejscu, "ale dla was pewnie jest odwrotnie?" hm, czasem zdarzają się podobni nam desperaci, pchający wózki i dźwigający przychówek w nosidełkach, ale od kiedy przemiły pan uświadomił mi faktyczny stan rzeczy rozkoszuję się byciem mniejszością seksualną. może nawet kiedyś pojadę owinięta w jakiś sztandar czy transparent...

padiglione italiano
wielki, wielki jarmark! idea była taka, żeby wybrane postacie życia kulturalnego wskazały swoich ulubionych artystów, dodatkowo jeszcze patriotycznie wybrano prace na temat tegorocznej rocznicy zjednoczenia włoch - efekt? hmmm, kiermasz, jarmark... negatywne odczucia to zbytnie przemieszanie, chaos, pozytywne - każdy ma swoje 5 minut w pawilonie i każdy zwiedzający znajdzie na bank coś dla siebie. (nawet taka zrzęda jak ja ;)))

polityka
niestety wszędobylska, dla wielu pewnie bardzo interesująca jako temat do uprawiania sztuki... ale zal mi trochę tych biednych włochów, bombardowanych zewsząd podobizną pewnego znienawidzonego polityka, którego nazwiska w tym blogu NIE NAPISZE, bo zbyt wiele we mnie obrzydzenia do tego człowieka (człowieka? jestem dziś szczodra). tak samo z reszta ma się sprawa z prezydentem pewnego bardzo potężnego państwa za atlantykiem, który stal się wręcz ikona - pojawiał się wszem i wobec tam, gdzie cokolwiek miało choćby cień wydźwięku socjopolitycznego. dlatego zamiast pokazywać ich pokażę kadr z filmu o dominikanie i haiti: niewidomy dominikańczyk niesie beznoga haitankę - mocna, naprawdę przekonująca metafora sytuacji ekonomicznej i politycznej wyspy, którą dzielą te dwa państwa. czy tez raczej wyspy, która je łączy. niesamowite.

to moze jeszcze rzut oka na "ameryka kontra afryka" w wydaniu rashida johnsona

museo della mafia
nie mam niestety żadnego zdjęcia z tej części wystawy w arsenale (aparat odmówił współpracy), która opowiadała o mafii. zapewniam jednak, ze odcisnęła się w głowie bardzo mocno. szokujące pierwsze strony gazet (autentyczne) z artykułami i fotografiami ofiar mafijnych porachunków. czy to była jakaś moda w latach 70 i 80, żeby na pierwszych stronach publikować powyginane pośmiertnie ciała ofiar? bez znaczenia, czy pokazywały bossów, czy walczących z nimi przedstawicieli prawa... historie, postacie... na co dzień mam wrażenie, ze czytam o jakimś filmie, który nie dotyczy tego kraju, ale w momencie, kiedy uświadamiam sobie, ze to jednak integralna część mentalności, te zemsty, pomówienia, ploteczki, krzywe, obłudne uśmiechy miedzy sąsiadami, na ulicy i prawdziwa, najprawdziwsza śmierć, no to emocjonalnie leżę powyginana jak te ciała. mocne przeżycie.

tu w pawilonie chorwackim podgladam sama siebie... (tomislav gotovac)

a tak w ogóle to było jak zwykle świetnie, wspaniale, było bogato i wyczerpująco! co tam kolejki, zmęczenie i bolące nogi - wrócimy za dwa lata jak dożyjemy ;) 
przykro mi trochę, ze nie dałam rady zawrzeć w tych trzech postach WSZYSTKIEGO, co widziałam, ale zdaje sobie sprawę, ze i tak za bardzo się rozpisałam :))) przepraszam!